boek_vogel_btn
Het interbellum

In de periode van de eerste wereldoorlog bleef de fanfare inactief. Samenscholingen waren immers door de Duitse bezetter verboden.

Sint Rochus was de eerste wereldoorlog ingegaan zonder president. Alhoewel het verenigingsleven stil lag zijn er nochtans aanwijzingen dat de inactiviteit niet totaal was en dat er zelfs presidentsverkiezingen werden georganiseerd. Het is waarschijnlijk in die periode dat Jules Cockaerts gedurende korte tijd president was.

Er moeten bepaalde strubbelingen geweest zijn want Cockaerts werd na korte tijd opgevolgd door Joannes Vannerum. Archieven uit die tijd ontbreken volledig en dus kennen we niet de preciese data. In alle geval begon de schatbewaarder in 1920 met een gloednieuw kasboek waarin inkomsten en uitgaven van de fanfare nauwkeurig bijgehouden werden wat er op wijst dat men in 1920 met een schone lei wilde beginnen.

Uit het nieuwe kasboek leren we dat in 1920 Sint Rochus 36 muzikanten telde en 88 "ereleden" zoals de maambers toen genoemd werden...

In 1924 bestond Sint Rochus 50 jaar en we vermoeden dat dit met de nodige luister gevierd werd maar enige informatie hieromtrent ontbreekt.

Joannes Vannerum overleed in 1924 en Engelbertus Mommaerts werd verkozen tot nieuwe voorzitter. Het was onder zijn voorzitterschap dat onze maatschappij op 30 juli 1930 de titel "Koninklijk" meekreeg. Sinds 1930 bezit onze fanfare ook een "echt" vaandel waarop de "Koninklijke" titel staat te pronken. Het vaandel werd geschonken door gravin Adrienne de Marnix, de oudste dochter van graaf John de Marnix, de toenmalige ere-voorzitter van de fanfare.

In 1930 werd België één eeuw oud en dit werd in Eizer uitgebreid gevierd met een grote historische stoet. Dat de fanfare aan deze stoet deelnam zal u niet verwonderen.

Op paasdag 1932 overleed "Bert" Mommaerts. André Charlier werd als 34-jarige bereid gevonden om de Koninklijke Fanfare Sint-Rochus verder de 20ste eeuw in te dragen. En dat kan haast letterlijk worden opgevat, want André zou 58 jaar voorzitter blijven, tot aan zijn dood in 1990.

In 1938 vond het laatste concert van de Koninklijke Fanfare Sint Rochus in het interbellum plaats. In 1939 werd immers de algehele mobilisatie aangekondigd, er hing oorlog in de lucht, en er "lagen" gemobiliseerde soldaten in de zaal bij Lamme Tast.

Opnieuw volgde een periode van muzikale inactiviteit. Vele jonge mannen moesten immers onderduiken om niet te werk gesteld te worden in Duitsland. Uitstappen en openbare optredens waren dus uit den boze...